Κυβερνώντας με λογική σχολικού δεκαπενταμελούς

Μόλις ένα μήνα πριν βγήκαν τα πρώτα σενάρια στα υποψιασμένα – με ενημέρωση εκ των έσω – blogs, πώς υποκινείται επιχείρηση αποσταθεροποίησης κατά της χώρας. Μην έχοντας τη σφραγίδα αξιόπιστων πυλώνων της εγχώριας ενημέρωσης, οι συντάκτες τους μπορούσαν να παίξουν με το μυαλό των αναγνωστών. Από τις καθιερωμένες, τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, πυρκαγιές – που βοήθησαν στο να πέσει η Κυβέρνηση Καραμανλή – μέχρι πιθανού χτυπήματος της ISIS τα σενάρια οργίασαν. Η αποσταθεροποίηση ήρθε και μάλιστα με τρόπο που δημιουργεί ερωτηματικά.

Αξίωμα αποτελεί πώς ο ελληνικός… Τιτανικός δεν βρίσκεται ένα βήμα πριν το παγόβουνο εξαιτίας ενός σφάλματος. Μία σειρά Κυβερνήσεων έφερε τα δεδομένα μία ανάσα από την καταστροφή. Η σύγκριση της παρούσας, που από τα τέλη Ιανουαρίου ασκεί εξουσία, με τις προηγούμενες προσθέτει ή αφαιρεί κάτι; Αν όλοι οι απερχόμενοι έκαναν καλά τη δουλειά τους κι αυτό που ο λαός τούς ανέθεσε, θα έφθανε το πράγμα στο απροχώρητο; Είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ το τι συνέβαινε μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 2015; Αν ναι, γιατί μπήκε στη διαδικασία να κάνει ό,τι εκείνοι με τον δικό του τρόπο;

Ποιός είναι ο λόγος που από τη μία υποσχέθηκε όσα δεν μπορούσε a priori να τηρήσει; Και ήταν πολλά τούτα. Γιατί, από την άλλη, αιφνιδιαστικά και κατόπιν εορτής σέρνει τη χώρα με κλειστά τα πάντα, απομονωμένη από τον υπόλοιπο πλανήτη πλην της ALBA-TCP των Γρενάδας και Νικαράγουας, σ΄ ένα Δημοψήφισμα με εικονικό δίλημμα και μνημονιακό χαρακτήρα όπως η αρχική πρόταση της Συγκυβέρνησης; Από τη στιγμή που αποφάσισε την έσχατη λύση, την οποία τέσσερα χρόνια πίσω δημόσια χαρακτήριζε κίνηση χρεοκοπίας, γιατί το ερώτημα δεν είναι ξεκάθαρο μα με υπονοούμενα; Αφού κανείς δεν του χρεώνει την πορεία του Τιτανικού προς το παγόβουνο, γιατί λίγο πριν τη σύγκρουση και το ναυάγιο αφήνει το τιμόνι και το πηδάλιο στον κόσμο με πρόσχημα τη Δημοκρατία;

Με πέντε ημέρες ενημέρωσης, η οποία ελέγχεται για την αντικειμενικότητά της και όσον αφορά τους θιασώτες του «ΝΑΙ» κι αυτούς του «ΟΧΙ»; Γιατί, γνωρίζοντας πώς το πρόσφορο έδαφος ιστορικά υπάρχει στην Ελλάδα, στρώνει το δρόμο του διχασμού, ο οποίος έχει αρχίσει από τον εμφύλιο στα social media; Γίνεται ποτέ η κορυφαία δημοκρατική ψηφοφορία, που είναι το Δημοψήφισμα, να διχάζει όχι, όμως, ως προς το διακύβευμα; Ως πολιτική κίνηση οι κλειστές τράπεζες, τα ευρώ με το σταγονόμετρο, οι ουρές στα βενζινάδικα και στα σούπερ μάρκετ αξίζουν τα δημόσια χαζογελάκια ακροαριστερών συνιστωσών και τη δημόσια αυθάδεια, τύπου Κωνσταντοπούλου, στο κόμμα του Τσίπρα;

Η απαξίωση του κόσμου, ο οποίος έχοντας διαλυθεί από τα Μνημόνια φοβάται μην του πάρουν και όσα έχει μπορέσει να κρατήσει, αποτελεί άλλοθι για την απόφασή του; Στη Γαλλία, στην Αμερική, στην Ιαπωνία, στη Γη του Πυρός το ίδιο δεν θα συνέβαινε; Αισθάνεται δικαιωμένος ο Πρωθυπουργός που η ρητορική Γεωργιάδη, Βορίδη, Βούλτεψη, Βενιζέλου μοιάζει με συμφωνία του Μότσαρτ για τον ελληνικό λαό, μπρος στα «να΄ ούμ» και στις φωνασκίες ορισμένων πανελιστών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η Ελλάδα κάποιο δεκαπεντεμελές συμβούλιο λυκείου, το οποίο εκλέγεται για ν΄ αποφασίσει, κυρίως, για την πενταήμερη εκδρομή της τρίτης τάξης;

Γι΄ αυτό εκλέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας; Για να βγάλει τη χώρα με βίαιο τρόπο από το ευρώ; Η Ευρώπη, ως κόρη του Φοίνικα στη μυθολογία, είναι ελληνική λέξη και η Ελλάδα είναι συνυφασμένη ακόμη και με την Ευρώπη του Ντάισενμπλουμ, της Μέρκελ και του Γιούνκερ. Χοροί του Ζαλόγγου δεν γίνονται κάθε ημέρα, ειδικά με πρωταγωνιστή έναν λαό που τους έχει φάει στη μάπα ιστορικά και τους έχει πληρώσει με γαλόνια αίμα. Ο Τσίπρας εξελέγη για να παλέψει, ως κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες Κυβερνήσεις. Δεν εξελέγη, σαφέστατα, για να κρατά τις συνιστώσες του κόμματός του ενωμένες και τα κομματόσκυλα λυτά στις τηλεοράσεις, όπως συνέβαινε μέχρι πριν ο ίδιος αναλάβει.

Μέσα σε πέντε μήνες κατάφερε όσα έλεγε ο ίδιος, όσα δήλωνε ο Σακελλαρίδης, όσα εξασφάλιζε ο συνεργάτης του Καμμένος να γίνουν video troll στο twitter. Αυτό, όμως, είναι πράγματι το λιγότερο, στην Ελλάδα που οδηγείται με σπασμένα φρένα σε μία διχαστική διαδικασία δίχως νόημα. Η σκληρή ιδεολογία εναντίον του ευρώ, στην οποία πιθανώς να χρεωθεί το… happening και η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού λογίζονται ικανά άλλοθι να δικαιολογήσουν αυτά που συμβαίνουν; Ποιά ιδεολογία, άλλωστε, όταν συγκυβερνά ο Αλέξης Τσίπρας με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και στοιχίζεται, ενόψει Δημοψηφίσματος, μπροστά από τη Χρυσή Αυγή;

Ιδεολογικά πώς αντιμετωπίζεται κάτι τέτοιο από την ακροαριστερή πλατφόρμα; Η Χρυσή Αυγή, απομονωμένη από τα κανάλια προεκλογικά, ετοιμάζεται ν΄ αποκτήσει – ορθώς με γνώμονα τη δημοκρατία και το λαϊκό της έρεισμα – ξανά βήμα. Γιατί τώρα και όχι πριν τον Ιανουάριο; Πέρα απ΄ όλα τα παραπάνω μαζεμένα ερωτήματα, αυτό που πολύς κόσμος περίμενε και περιμένει ως την κάλπη της Κυριακής είναι ένα «συγνώμη» από έναν νέο άνθρωπο, στον οποίο στηρίχθηκε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Μία «συγνώμη» απ΄ αυτόν που πίστεψε όσο κανέναν τα τελευταία χρόνια.

Όχι για να τον γυρίσει στη δραχμή, μέσα σε πολεμικές συνθήκες απόλυτης φτώχειας κι εσωστρέφειας, αλλά για να τον κρατήσει υπερήφανα στην Ευρώπη, παλεύοντας για την αρμόζουσα θέση της χώρας σ΄ αυτήν. Η πραγματικότητα περιγράφεται έτσι, με τα γερόντια εμπρός από τα ΑΤΜ να σηκώνουν τα τρία εικοσάρικα σαν την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ… Από εκεί και πέρα ο Τσίπρας ούτε Μεταξάς είναι και δεν πρόκειται να γίνει, ούτε ο Batman ή ο Ζορό! Πιθανότατα κινδυνεύει να ενταχθεί στο ευρύ γκρουπ πολιτικών προσωπικοτήτων της Μεταπολίτευσης, που δεν μπόρεσε ν΄ αφουγκραστεί πραγματικά τον λαό για τον πολύ απλό λόγο πώς δεν προέρχεται απ΄ αυτόν. Όπως και οι προκάτοχοί του, γι΄ αυτούς που σκληρά κομματικά – και όχι για το καλό του τόπου – παρεξηγούνται.

Follow @LGaraganis